Τα ελληνικά σχολεία ζουν μια πρωτοφανή «ψηφιακή καταιγίδα» που επιβαρύνει τους εκπαιδευτικούς με ατέλειωτη γραφειοκρατία και ψηφιακές πλατφόρμες, απομακρύνοντάς τους από τον παιδαγωγικό τους ρόλο. Διευθυντές και καθηγητές καλούνται να γίνουν ταυτόχρονα δάσκαλοι, διαχειριστές δεδομένων και τεχνικοί, ενώ η διδασκαλία υποχωρεί μπροστά σε πίνακες, φόρμες και προθεσμίες.
Η πίεση αυτή οδηγεί σε επαγγελματική κόπωση και «burnout», καθώς οι εκπαιδευτικοί εργάζονται πέρα από το ωράριό τους για διοικητικά και πολιτιστικά προγράμματα, χωρίς επαρκή υποστήριξη. Ο ψηφιακός μετασχηματισμός, αντί να απλοποιεί, περιπλέκει τη σχολική ζωή.
Το άρθρο υπογραμμίζει την ανάγκη για ουσιαστική μεταρρύθμιση: ένα ενιαίο ψηφιακό περιβάλλον, με καταχώριση δεδομένων μία φορά, σιωπηρές περιόδους χωρίς προθεσμίες και αλλαγή νοοτροπίας από έλεγχο σε εμπιστοσύνη. Η τεχνολογία πρέπει να υπηρετεί την παιδεία και όχι να την υποκαθιστά, ώστε σχολείο και μαθητές να βρίσκονται ξανά στο επίκεντρο.