Υπάρχουν στιγμές που οι αγορές μοιάζουν με πανηγύρι χωρίς αύριο. Σαν εκείνες τις νυχτιές στα χωριά, όπου η μουσική δυναμώνει μέχρι που ξημερώνει και μένουν πίσω μόνο τα κουρασμένα φανάρια και η σκόνη του δρόμου.
Έτσι και τώρα: το πάρτι στο Χρηματιστήριο έληξε. Όχι με κρότο, αλλά με εκείνη τη βαριά σιωπή που προμηνύει το μεγάλο κύμα που έρχεται από μακριά.
Οι Κεντρικές Τράπεζες, χρόνια τώρα, φούσκωσαν τις αγορές με ρευστότητα πιο αφύσικη κι από νερό που αναβλύζει από πέτρα. Η πραγματική αξία έχασε το νόημά της. Αποτιμήσεις εκτροχιάστηκαν, εταιρίες πέταξαν στα ύψη με λόγους κέρδους που δεν πατούν στην πραγματικότητα — ούτε καν στη στοιχειώδη λογική.
Κι όταν φτάνεις να βλέπεις P/E στο 250, όταν οι αμερικανικές εταιρίες αγοράζουν τις ίδιες τους τις μετοχές με 1 τρισεκατομμύριο δολάρια τον χρόνο, τότε ναι· ο κόσμος έχει ξεφύγει από κάθε ρεαλισμό.
Το αμερικανικό χρέος βαδίζει στα 55 τρισεκατομμύρια. Ο S&P 500 σε κεφαλαιοποίηση στα 57 τρισεκατομμύρια.
Αυτό δεν είναι ανάπτυξη.
Είναι ομίχλη πριν την πρόσκρουση.
Και η πρόσκρουση, όσο κι αν κάποιοι προσποιούνται πως δεν την βλέπουν, πλησιάζει σαν τη βαριά φουρτούνα που οι ναυτικοί μύριζαν πριν καν φανεί στον ορίζοντα.
Το τέλος του πάρτι στο Ελληνικό Χρηματιστήριο
Από τον Αύγουστο του 2025 είχε ειπωθεί: η γιορτή τελείωσε.
Η αναβάθμιση σε «ώριμη αγορά» δεν ήταν ευλογία· ήταν βάρος.
Καλύτερα πρώτος στο χωριό παρά τελευταίος στην πόλη — το ξέρουν αυτό οι παλιοί, το ξέρει αυτό κάθε μικρή κοινότητα που χάνει την ψυχή της όταν μιμείται τους μεγάλους.
Ειπώθηκε ξεκάθαρα: 2.000 με 2.100 μονάδες είναι το όριο.
Οι 1.850 μονάδες πιο δίκαιο σημείο ισορροπίας.
Και τώρα η πραγματικότητα επιβεβαιώνει εκείνη την αυστηρή αλλά καθαρή προειδοποίηση.
Το πάρτι τελείωσε.
Το επόμενο — ένα ιμιτασιόν, μια αντιγραφή χωρίς το σφρίγος του πρώτου — θα ξεκινήσει στα τέλη Ιανουαρίου 2026.
Το 2025 έκλεισε με άνοδο 40%.
Το 2026 ίσως δούμε τον Γενικό Δείκτη να πιάνει τις 2.500 μονάδες.
Αλλά το χαμηλό… εκεί κρύβεται ο κίνδυνος. Εκεί παραμονεύει το σοκ, η στιγμή που η αγορά θα θυμηθεί ότι κανένα δέντρο δεν φτάνει μέχρι τον ουρανό.
Ο Μυτιληναίος στη σωστή πλευρά της ιστορίας
Δεν είναι οι αριθμοί του Metlen που έχουν σημασία.
Είναι ο άνθρωπος πίσω από αυτά: ο Ευάγγελος Μυτιληναίος.
Όποιος τον έχει ακούσει από κοντά ξέρει ότι μιλά με νηφαλιότητα που δεν έχει ανάγκη από επιφωνήματα.
Διορατικός, σταθερός, με σκέψη δεμένη γερά τόσο στην ενέργεια όσο και στη γεωπολιτική.
Στο ουκρανικό ζήτημα κρατά στάση που πολλοί χαρακτηρίζουν φιλορωσική — και σε αυτή τη χώρα, που όλοι φοβούνται να μιλήσουν ευθέως, η ευθύτητά του ξεχωρίζει.
Είναι από τις σπάνιες ελληνικές περιπτώσεις διεθνοποίησης που έγιναν με τάξη, στρατηγική, όχι με φθηνή επίδειξη.
Και ναι, αξίζει σεβασμός στον τρόπο που αντιλαμβάνεται το μέλλον.
Το εντυπωσιακό, όμως, δεν είναι μόνο η δική του θέση.
Είναι πως σχεδόν όλοι οι μεγάλοι Έλληνες επιχειρηματίες — το 80% — και όλοι οι Έλληνες εφοπλιστές — το 100% — κρατούν στάση που ευθυγραμμίζεται περισσότερο με τη Μόσχα παρά με το κυβερνητικό αφήγημα.
Αυτή η φράση και μόνο συμπυκνώνει πολλές, πάρα πολλές ειδήσεις.
Και όσο για το αμερικανικό LNG;
Οι Ρώσοι δεν θα το αφήσουν να πατήσει στην Ουκρανία.
Ο χάρτης αλλάζει, και το τέλος του πολέμου θα γράψει μια πραγματικότητα που σήμερα ψιθυρίζεται:
Η Ουκρανία θα παραμείνει στη ρωσική σφαίρα επιρροής.