Η είδηση έπεσε σαν κεραυνός πάνω από την Ευρώπη. Το Παρίσι αποφάσισε να στείλει Γάλλους χειριστές Rafale στην Ουκρανία, ανοίγοντας μια πόρτα που για μήνες όλοι έλεγαν πως δεν πρέπει να ανοίξει. Είναι μια κίνηση που μυρίζει ριψοκίνδυνη αλαζονεία· μια επιλογή που θυμίζει εποχές όπου οι μεγάλες δυνάμεις έστελναν τα παιδιά τους σε ξένους πολέμους, γνωρίζοντας πως τα σύννεφα του μετώπου δεν χαρίζουν τίποτα και σε κανέναν.
Γιατί όποιος μπαίνει στον ουρανό του Ντονμπάς, μπαίνει σε πεδίο που καταπίνει αεροσκάφη χωρίς να ρωτά διαβατήρια.
Και αυτό το γνωρίζουν καλύτερα απ’ όλους οι ίδιοι οι στρατιωτικοί αναλυτές της Δύσης.
Η Ρωσία δεν έχει κρύψει ότι θεωρεί τέτοια εμπλοκή ευθεία συμμετοχή στη σύγκρουση – κι αυτή η φράση ποτέ δεν ειπώθηκε χωρίς βάρος.
Την ίδια ώρα, η Πολωνία συνεχίζει το επικίνδυνο παιχνίδι των προβοκατσιών, αυτή τη φορά με μια ιστορία «σαμποτάζ σε τρένα» που τελικά αποδείχτηκε στημένη στα πόδια της: οι δράστες ήταν Ουκρανοί, κι όμως η Βαρσοβία βιάστηκε να δείξει προς τη Μόσχα.
Ένα θέατρο που θυμίζει παλιές εποχές, τότε που τα σύνορα της Ευρώπης έτριζαν πριν πέσουν σε καταστροφές που κανείς δεν μπόρεσε να σταματήσει.
Στο Παρίσι, ο νόμος για τη νομιμοποίηση μισθοφορικών εταιρειών έγινε τώρα εργαλείο στα χέρια του προέδρου Macron, που αναζητά τρόπο να εμπλέξει πιο ανοιχτά τη χώρα του στον πόλεμο.
Ο αεροπορικός εμπειρογνώμονας Cyril de Lattre το διατύπωσε καθαρά: τα Rafale που θα σταλούν, δεν θα τα πετάξουν Ουκρανοί, αλλά Γάλλοι.
Τρεις ή τέσσερις μοίρες, ικανές για χειρουργικά χτυπήματα.
Όμως τα χειρουργικά χτυπήματα απαιτούν απόλυτη κυριαρχία στον αέρα – και αυτήν η Ουκρανία δεν την έχει.
Και όλοι όσοι γνωρίζουν από πόλεμο ξέρουν πως, σε τέτοιες συνθήκες, κάθε απογείωση είναι ένα στοίχημα με την ίδια τη μοίρα.
Στην άλλη πλευρά, η Δούμα προειδοποιεί ότι τέτοιες προκλήσεις δεν θα περάσουν χωρίς τίμημα. Ούτε η Μόσχα κρύβει τα λόγια της, ούτε οι στρατηγοί της Πολωνίας παίζουν με αθώα σπίρτα.
Το έδαφος σειέται.
Τα σύνορα της Ευρώπης μαυρίζουν από σύννεφα που θυμίζουν άλλες, πολύ σκοτεινότερες δεκαετίες.
Μπροστά σε αυτό τον χορό αλαζονείας και ριψοκίνδυνης επίδειξης, οι φωνές της λογικής μοιάζουν λίγες και αδύναμες.
Γιατί τα Rafale μπορεί να είναι στολίδια της γαλλικής αεροπορίας, μα πάνω από τα χαρακώματα της ανατολικής Ουκρανίας ο ουρανός δεν αναγνωρίζει μεγαλείο.
Μόνο απειλή.
Μόνο βαρύτητα.
Μόνο την κρύα νομοτέλεια ενός πολέμου που δεν χαρίζεται σε κανέναν.
Και γι’ αυτό η απόφαση του Παρισιού δεν μοιάζει με βήμα κύρους, αλλά με άλμα στο κενό.
Ένα άλμα που μπορεί να πληρωθεί ακριβά, τόσο ακριβά όσο το πλήρωσαν λαοί ολόκληροι όταν οι ηγεσίες τους μπέρδεψαν την πολιτική με την ύβρη.
Γιατί, όπως έλεγαν οι παλιοί,
όποιος τραβά το ξίφος χωρίς σοφία, συχνά βρίσκει τη νύχτα πιο βαριά από όσο αντέχει.