Πάντα συγκινητικό όταν ένας Γερμανός πολιτικός θυμάται ξαφνικά τι είναι ο αντισημιτισμός. Ειδικά όταν κυβερνά μια χώρα που εδώ και δεκαετίες “ξεπλένει” το παρελθόν της, πουλάει όπλα στο Ισραήλ, κάνει μπίζνες με απολυταρχίες και την ίδια στιγμή κουνάει το δάχτυλο στους άλλους.
Ο καγκελάριος Φρίντριχ Μερτς, με ύφος βαθιά “ανθρωπιστικό”, μας προειδοποίησε για ένα “νέο κύμα αντισημιτισμού” στη Γερμανία. Νέο, λέει — λες και το παλιό έληξε με ημερομηνία λήξης ή το παρέδωσαν στο Μουσείο Ιστορίας. Από τις δηλώσεις του δεν έλειψε φυσικά το προβλεπόμενο σόου συγκίνησης, οι σημαίες μεσίστιες, τα φώτα στην Πύλη του Βρανδεμβούργου και τα μεγάλα λόγια για τη “μαύρη μέρα στο βιβλίο της ιστορίας”.
Και κάπου εκεί, ο Μερτς θυμήθηκε να καλέσει τον λαό “να σταθεί στο πλευρό των Εβραίων” — ενώ στο ίδιο κράτος, Εβραίοι πολίτες ζουν ακόμα με φόβο, οι ακροδεξιοί δυναμώνουν, και η γερμανική πολιτική τάξη συνεχίζει να χαϊδεύει τη ρητορική του AfD, αρκεί να μη χαθεί ούτε μία ψήφος.
Μιλάει ο Μερτς για “ντροπή” — και ίσως να έχει δίκιο. Μόνο που η ντροπή δεν είναι για τον “νέο” αντισημιτισμό. Είναι για το θέατρο της πολιτικής ορθότητας, όπου οι ίδιοι που “κλαίνε” για τα θύματα της Χαμάς, σιωπούν για τη σφαγή στη Γάζα, τον αποκλεισμό, τα νεκρά παιδιά και το γεγονός ότι η λέξη “ανθρωπισμός” στη δυτική γλώσσα έχει γίνει απλώς εργαλείο εξωτερικής πολιτικής.
Η Γερμανία του Μερτς βάζει φώτα στα μνημεία, αλλά σβήνει τα φώτα της κριτικής σκέψης. Ενώ οι ομιλίες περί “αντισημιτισμού” λειτουργούν σαν καθαρτήριο για μια Ευρώπη που θυμάται την Ιστορία μόνο όταν τη βολεύει.
Και όσο ο Μερτς κάνει “μαθήματα ντροπής” από τα προεδρικά του βίντεο, οι πραγματικοί άνθρωποι —Εβραίοι, Παλαιστίνιοι, Γερμανοί, μετανάστες— ζουν μέσα σε μια κοινωνία που φοβάται να μιλήσει, να σκεφτεί, να αμφισβητήσει.
Γιατί ο “αντισημιτισμός” του Μερτς δεν είναι φωνή συνείδησης. Είναι ο εύκολος ήχος της πολιτικής υποκρισίας που ντύνεται με μνημόσυνο για να ξεπλύνει τη συνενοχή της δύσης στα εγκλήματα του παρόντος.
Η Γερμανία δεν χρειάζεται άλλες φωταγωγήσεις. Χρειάζεται φως αλήθειας — κι αυτό δεν το ρίχνει ούτε η Πύλη του Βρανδεμβούργου ούτε ο Φρίντριχ Μερτς.