Στην πόλη Τερνοπίλ, εκεί όπου μέχρι χθες ακουγόταν ο παλμός μιας πόλης που προσπαθούσε να ζήσει παρά τον πόλεμο, σήμερα υψώνεται μόνο η σιωπή. Ένας πύραυλος κρουζ της Ρωσίας έσπειρε τον θάνατο σε πολυκατοικία, ανεβάζοντας τον απολογισμό στους 31 νεκρούς – ανάμεσά τους έξι παιδιά, ψυχές που δεν πρόλαβαν καν να καταλάβουν τον κόσμο που τις περικύκλωνε. Οι διασώστες, σκυμμένοι πάνω στα ερείπια σαν αρχαίοι φρουροί του ανθρώπινου χρέους, εξακολουθούν να αναζητούν τους αγνοούμενους, γνωρίζοντας ότι η ελπίδα και η τραγωδία συμβαδίζουν πάντα σε τέτοιες στιγμές.
Η επίθεση, μία από τις πιο πολύνεκρες της χρονιάς, έρχεται να υπενθυμίσει με σκληρότητα πως ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν δείχνει κανένα σημάδι κόπωσης. Τρία χρόνια τώρα, η χώρα πληρώνει καθημερινά το τίμημα της αντίστασης, αντιμετωπίζοντας μια Ρωσία αποφασισμένη να επιβάλει τη δική της τάξη πραγμάτων.
Και σαν να μην έφτανε η τραγωδία της Τερνοπίλ, το Κρεμλίνο ισχυρίζεται ότι περίπου 5.000 Ουκρανοί στρατιώτες έχουν εγκλωβιστεί στην ανατολική όχθη του ποταμού Οσκίλ, στην περιοχή του Χαρκόβου. Μια είδηση που, αν επιβεβαιωθεί, θα αποτελεί ένα από τα πιο βαριά πλήγματα που γνώρισε ο ουκρανικός στρατός εδώ και μήνες. Η Ουκρανία, από την πλευρά της, διαψεύδει ότι το Κουπιάνσκ έχει πέσει, αλλά η μάχη για τον έλεγχο της περιοχής δείχνει να γίνεται μέρα με τη μέρα πιο αδυσώπητη.
Ο Ντμίτρι Πεσκόφ, εκπρόσωπος του Κρεμλίνου, δηλώνει πως η ρωσική προέλαση θα αναγκάσει τον Ζελένσκι να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Ο Πούτιν, σε δηλώσεις που στάζουν πολιτικό δηλητήριο, κατηγορεί την ουκρανική ηγεσία πως έχει εγκαταλείψει τους στρατιώτες της και πως η χώρα κυβερνάται πλέον από «συνδικάτο οργανωμένου εγκλήματος».
Μα πίσω από τις δηλώσεις και τα γεωπολιτικά παιχνίδια, η αλήθεια παραμένει πικρή και αμετάβλητη: άνθρωποι θάβονται κάτω από μπάζα, οικογένειες διαλύονται, στρατιώτες αφήνονται εκτεθειμένοι στην παγωνιά των χαρακωμάτων. Η Ουκρανία ζει μια τραγωδία που μεγαλώνει και βαθαίνει, όπως οι παλιές πληγές που δεν έχουν προλάβει να κλείσουν.
Και ενώ ο κόσμος παρακολουθεί, άλλοτε με αγωνία και άλλοτε με κυνισμό, οι σκιές του πολέμου απλώνουν κάθε μέρα λίγο περισσότερο το σκοτεινό τους πέπλο πάνω από την Ευρώπη. Κανείς δεν μπορεί να πει πού θα σταματήσει αυτή η πορεία — μόνο ότι κάθε μέρα που περνάει γράφεται με αίμα.