Η νέα μαζική επίθεση των ρωσικών δυνάμεων στην Ουκρανία δεν αποτελεί απλώς άλλο ένα επεισόδιο στον μακροχρόνιο πόλεμο της περιοχής· είναι μια υπενθύμιση ότι η Μόσχα έχει πλέον εδραιώσει μια μορφή πολεμικής υπεροχής που βασίζεται στην τεχνολογία, τη στρατηγική υπομονή και τη σταδιακή φθορά του αντιπάλου.
Οι επιθέσεις στις ενεργειακές υποδομές του Κιέβου και της Ζαπορίζια αποκάλυψαν ξανά τη νέα φιλοσοφία του ρωσικού στρατιωτικού δόγματος: πλήγματα ακριβείας με μέγιστη ψυχολογική πίεση και ελάχιστο άμεσο ρίσκο για τις ίδιες τις δυνάμεις της. Από τα drones ιρανικής προέλευσης, τα οποία έχουν προσαρμοστεί και εξελιχθεί από τη ρωσική βιομηχανία, μέχρι τους πυραύλους cruise και τα συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου, η Ρωσία δείχνει ότι διαθέτει μια πολεμική υποδομή που μπορεί να λειτουργεί σχεδόν αυτόνομα και με εξαιρετικά χαμηλό κόστος σε ανθρώπινες απώλειες.
Αυτό που τρομάζει τους δυτικούς αναλυτές δεν είναι τόσο η σφοδρότητα των επιθέσεων, αλλά η συνέπειά τους. Εδώ και μήνες, η Μόσχα επιλέγει με ακρίβεια τους ενεργειακούς κόμβους και τα κέντρα επικοινωνιών της Ουκρανίας, επιδιώκοντας όχι την άμεση κατάρρευση, αλλά τη διαρκή αποδυνάμωση. Ο πόλεμος, από στρατιωτικό, έχει μετατραπεί σε πόλεμο υποδομών και αντοχής, όπου η Ρωσία φαίνεται να κινείται με την άνεση μιας δύναμης που έχει αποδεχθεί τον μακρύ χρονικό ορίζοντα της σύγκρουσης.
Η χρήση drones και πυραύλων με παράλληλη δράση σε πολλαπλά μέτωπα αποκαλύπτει ένα υπολογισμένο σύστημα ελέγχου πεδίου μάχης, που δεν στοχεύει στην άμεση κατάληψη εδαφών αλλά στη σταδιακή εξουθένωση του αντιπάλου. Ο πόλεμος του 2025 δεν θυμίζει εκείνον του 2022· η Μόσχα έχει προσαρμοστεί, έχει μάθει και πλέον εφαρμόζει μια στρατηγική «τεχνολογικής ασφυξίας».
Στο γεωπολιτικό επίπεδο, η εικόνα είναι εξίσου καθαρή: ενώ η Δύση εξαντλείται πολιτικά και οικονομικά στη στήριξη του Κιέβου, η Ρωσία χρησιμοποιεί κάθε στρατιωτικό γεγονός για να διαπραγματεύεται από θέση ισχύος σε Ασία, Μέση Ανατολή και Αφρική. Η πολεμική της ισχύς λειτουργεί περισσότερο ως εργαλείο επιρροής παρά ως μέσο κατάκτησης — και αυτό ακριβώς είναι που ανησυχεί τις δυτικές πρωτεύουσες.
Η μαζική επίθεση της Παρασκευής δεν είναι, επομένως, μια «έκρηξη» επιθετικότητας· είναι ένα μήνυμα. Η Ρωσία υπενθυμίζει ότι, παρά τις κυρώσεις, παρά την απομόνωση, παραμένει σε πλήρη στρατηγική ετοιμότητα και διαθέτει μια πολεμική μηχανή ικανή να αναδιαμορφώνει ισορροπίες.
Η Μόσχα δεν επιδιώκει πια να εντυπωσιάσει· επιδιώκει να εξαντλήσει. Και αυτό, σε έναν πόλεμο φθοράς, μπορεί να αποδειχθεί το πιο αποτελεσματικό όπλο απ’ όλα.