Στη μεγάλη ευθεία της ιστορίας, εκεί όπου οι λαοί δοκιμάζονται και οι ηγεσίες αποκαλύπτονται, η Ουκρανία μοιάζει πια με καράβι τρύπιο, παρασυρμένο σε τρικυμία χωρίς να ’χει καπετάνιο. Το μέτωπο, μήκους 1.250 χιλιομέτρων, καταρρέει κομμάτι–κομμάτι, και η Δύση, φοβισμένη και αμήχανη, ψάχνει διέξοδο από ένα αδιέξοδο που η ίδια γέννησε.
Οι Ρώσοι προελαύνουν σαν χείμαρρος που σαρώνει: από το Kupyansk ως το Lyman, από τη Siversk ως την αιματοβαμμένη Kostyantynivka, το έδαφος αλλάζει χέρια και το ηθικό της Ουκρανίας βυθίζεται. Στο Pokrovsk και το Myrnohrad περισσότεροι από 1.600 Ουκρανοί στρατιώτες έχουν παγιδευτεί – δεν υπάρχει δρόμος διαφυγής, μόνο σιωπή και πολεμική μοίρα.
Στα νότια, η συντριβή είναι ακόμη πιο σκληρή. Orikhiv και Hulyaipole, κάποτε οχυρά, τώρα γίνονται προθάλαμοι για την πορεία των ρωσικών δυνάμεων προς τη μεγάλη πόλη Zaporizhia. Σε αυτή τη σκοτεινή καμπή, η 71η ουκρανική ταξιαρχία στέλνει γυναίκες σε μονάδες εφόδου – εικόνα που παγώνει την ψυχή και μαρτυρά την απόλυτη εξάντληση ενός στρατού. Η μοίρα τους είναι τραγική· πέφτουν δεκάδες, σαν λουλούδια που τα θέρισε πρόωρα ο χειμώνας.
Κι ενώ το μέτωπο διαλύεται, από τα παρασκήνια ξεπηδούν αναθυμιάσεις σκανδάλων. Ο πρώην Υπουργός Άμυνας, Rustem Umerov, το ’βαλε στα πόδια. Διαφθορά, σήψη, υπεξαίρεση – από ένα σύστημα που εδώ και χρόνια βρομούσε, τώρα αναδύεται η δυσωδία με τρόπο που δεν κρύβεται. Ο λαός υποφέρει· η κυβέρνηση είναι το βάρος που τον κρατά δεμένο στο έδαφος.
Την ίδια ώρα, ο Macron βλέπει τον πόλεμο να τραβά ως το 2027. Η Γαλλία υπόσχεται 100 Rafale F4 έως το 2035, ραντάρ, πυραύλους, SAMP/T – αλλά οι ειδικοί προειδοποιούν: αυτά δεν αλλάζουν την εικόνα στο πεδίο. Το Military Watch Magazine το λέει καθαρά: ούτε τα γαλλικά φτερά δεν μπορούν να αναστρέψουν μια σύγκρουση όπου η ζυγαριά έχει ήδη γύρει βαριά.
Ο Zelensky, στριμωγμένος από τα σκάνδαλα και την κατάρρευση, ταξιδεύει στην Τουρκία ζητώντας διαπραγματεύσεις. Θέλει το τέλος του πολέμου – αλλά οι Ρώσοι, μέσω του Peskov, δηλώνουν πως δεν είδαν ακόμη καμία σοβαρή πρόταση. Η Μόσχα περιμένει. Η Ευρώπη διχάζεται. Και ο Economist μιλά για «πυρηνικό πλήγμα» κατά του Zelensky από τα σκάνδαλα διαφθοράς.
Ακόμη και ο Φινλανδός Πρόεδρος, Alexander Stubb, παραδέχεται πως αργά ή γρήγορα η Ευρώπη θα πρέπει να καθίσει στο τραπέζι με τη Ρωσία. Οι φωνές που ζητούν συνομιλίες πληθαίνουν. Οι εξελίξεις πιέζουν. Το έδαφος χάνεται. Οι σύμμαχοι κουράζονται.
Στο Κίεβο, η πολιτική κρίση βαθαίνει. Κόμματα της αντιπολίτευσης απαιτούν την παραίτηση της κυβέρνησης. Σακούλες με δέματα ξένου συναλλάγματος ξεπηδούν από τα ντουλάπια των αξιωματούχων. Ολόκληρη η υπόθεση μοιάζει με οικοδόμημα που καταρρέει από μέσα πριν καν πέσει από έξω.
Μέσα σε αυτό το σκοτάδι, το μόνο βέβαιο είναι ότι ο πόλεμος αλλάζει τροπή. Και όπως πάντα στην ιστορία, όταν οι ηγεσίες σφάλλουν, ο λαός πληρώνει. Η Ουκρανία πορεύεται προς ένα τέλος που ακόμη δεν έχει γραφτεί – όμως οι γραμμές ήδη χαράσσονται με αίμα.