Η Γερμανία του 2025 κοιτά ξανά τον εαυτό της στον καθρέφτη — και δεν αναγνωρίζει το είδωλο που βλέπει. Η Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) βρίσκεται πλέον πρώτη στις δημοσκοπήσεις, ξεπερνώντας τους Χριστιανοδημοκράτες (CDU/CSU) και φέρνοντας σε ιστορικό χαμηλό τον κυβερνητικό συνασπισμό.
Μια ακροδεξιά δύναμη, που κάποτε θεωρούνταν περιθώριο, μετατρέπεται σταδιακά σε “νέα κανονικότητα”. Και η κοινωνία, κουρασμένη, θυμωμένη, αλλά και επικίνδυνα αδιάφορη, φαίνεται να στρέφεται προς όσους υπόσχονται “τάξη” — έστω κι αν αυτή η “τάξη” περνά μέσα από τη στοχοποίηση, τον εθνικισμό και την αναβίωση σκοτεινών φαντασμάτων της Ιστορίας.
Η δημοκρατία στη Γερμανία —και όχι μόνο— δεν απειλείται από ξαφνικές ανατροπές, αλλά από την αργή συνήθεια στο μίσος. Όταν οι πολίτες αρχίζουν να βλέπουν την ακροδεξιά ως “λύση”, τότε το πρόβλημα δεν είναι πια πολιτικό. Είναι βαθιά πολιτισμικό.
Η AfD μπορεί να πανηγυρίζει. Όμως η Ευρώπη θα έπρεπε να ανησυχεί. Γιατί κάθε ποσοστό που κερδίζει το άκρο, είναι μια ψήφος λιγότερη στη μνήμη.