Η κυβέρνηση για ακόμη μια φορά απλώνει στο τραπέζι μεγάλα λόγια, βαριές εξαγγελίες και παχιά υποσχέσεις. Όμως στους αγρότες και στους κτηνοτρόφους, αυτούς που κρατούν ζωντανό τον τόπο όπως τον κρατούσαν οι πατεράδες και οι προπαππούδες μας, στην πραγματικότητα δεν φτάνει τίποτα.
Μονάχα η ηχώ μιας μόνιμης καθυστέρησης.
Ο Πρωθυπουργός στη συνέντευξή του στο ΕΡΤnews μίλησε για «έκτακτη στήριξη», για «νέες προσπάθειες», για «δεσμεύσεις». Όμως η αλήθεια δεν αλλάζει με λόγια. Η βασική ενίσχυση, που άλλοτε έφτανε στα χέρια των αγροτών τέλη Οκτώβρη, τώρα σέρνεται έναν μήνα πίσω, και πάλι χωρίς καμία βεβαιότητα ότι θα περάσει ολόκληρη μέσα στις επόμενες μέρες.
Κι όλα αυτά την ώρα που η ακρίβεια τσακίζει κάθε οικογένεια της υπαίθρου. Το σιτάρι και το καλαμπόκι πετιούνται τζάμπα, τα καύσιμα ανεβαίνουν, τα ζωοτροφά φουσκώνουν, η τσέπη αδειάζει. Και η κυβέρνηση επιμένει να μιλά για «παγκόσμιο φαινόμενο», λες και η δυστυχία των ανθρώπων της γης είναι στατιστική και όχι βαθιά καθημερινή πληγή.
Ο Πρωθυπουργός είπε για τη νέα «μεταρρύθμιση» που θα ξεκαθαρίσει –λέει– ποιοι είναι «πραγματικοί αγρότες» και «πραγματικοί κτηνοτρόφοι». Μα αυτό το ξεκαθάρισμα γίνεται πάντα στις πλάτες των ίδιων των ανθρώπων που ξυπνούν πριν φέξει, που κουβαλούν τον λάσπη στις μπότες, που έχασαν κοπάδια μέσα στην ευλογιά και περιμένουν ακόμη αποζημιώσεις που δεν φτάνουν ποτέ.
Και τώρα υπόσχονται «έκτακτη ενίσχυση», λίγους μήνες αφού οι ζημιές έγιναν σωρός και οι άνθρωποι έμειναν χωρίς κοπάδι, χωρίς παραγωγή, χωρίς σιγουριά.
Από τη μια το κράτος αναζητά «διασύνδεση με επενδυτές» και «ενεργειακή αναβάθμιση», κι από την άλλη ο αγροτικός κόσμος παλεύει μόνος. Δρόμοι, νοσοκομεία, υπηρεσίες, εφορίες, ΕΛΤΑ – όλα συρρικνώνονται στην επαρχία, όλα στενεύουν, όλα απομακρύνονται.
Κι όμως, ο αγρότης εξακολουθεί να κρατά τον τόπο, όπως τον κράταγαν οι παλιοί: με τα χέρια, με την υπομονή, με την πίστη ότι το χώμα είναι το θεμέλιο του τόπου.
Μα όταν το κράτος απαντά με καθυστέρηση, με φτωχή στήριξη, με μελλοντικά σχέδια που δεν φτιάχνουν το σήμερα, τότε δεν μιλάμε για βοήθεια.
Μιλάμε για κοροϊδία.
Η κοινωνία της υπαίθρου έχει κουραστεί να ακούει «θα», «προσεχώς», «εντός διμήνου», «μέχρι το τέλος του έτους». Θέλει κάτι άλλο, κάτι πιο απλό και πιο τίμιο:
να τη σεβαστούν επιτέλους.