Μερικές φορές, η αλήθεια δεν έρχεται από τα έδρανα της Βουλής, αλλά από το πεζοδρόμιο. Δεν έρχεται με διαγγέλματα και δελτία Τύπου, αλλά με σώματα εξαντλημένα από την πείνα και φωνές που σπάζουν τη σιωπή του φόβου. Αυτή είναι η περίπτωση του Πάνου Ρούτσι, του πατέρα που βρίσκεται για 23η μέρα σε απεργία πείνας, ζητώντας το αυτονόητο: να ερευνηθεί ο θάνατος του παιδιού του στα Τέμπη με διαφάνεια.
Και όμως, χρειάστηκε απεργία πείνας, μαζική αλληλεγγύη και δημόσια κατακραυγή για να «συγκινηθεί» ένα κράτος που έκανε τα πάντα για να θάψει μια δικογραφία και να προστατεύσει ενόχους με κομματικές πλάτες.
Η "νίκη" του Ρούτσι είναι η ήττα της κυβέρνησης
Μην γελιόμαστε. Η ανάσυρση της δικογραφίας δεν είναι μια πράξη δικαιοσύνης. Είναι παραδοχή ενοχής από μια κυβέρνηση που πιάστηκε με τα έγγραφα στο χέρι – ή, για την ακρίβεια, να τα κρύβει επιμελώς κάτω από το χαλί.
Η εικόνα της Ζωής Κωνσταντοπούλου με τον φάκελο-ογκόλιθο στα χέρια, έξω από το Α.Τ. Λάρισας στις 5 τα ξημερώματα, είναι το απόλυτο κατηγορητήριο. Γιατί να γίνεται τέτοια διαδικασία σαν να πρόκειται για παράνομη ανταλλαγή; Γιατί τα χαρτιά να δίνονται χαράματα, λες και είναι παράνομος εξοπλισμός και όχι στοιχεία για τη μεγαλύτερη σύγχρονη τραγωδία της χώρας;
Η απάντηση είναι απλή: γιατί η κυβέρνηση φοβάται την αλήθεια. Γιατί η αλήθεια δείχνει προς τα πάνω. Προς αυτούς που έδωσαν εντολές, που υπέγραψαν συμβάσεις, που εξαφάνισαν ευθύνες, που διόρισαν ημετέρους, που έστησαν έναν μηχανισμό συγκάλυψης.
Από την «πρώτη φορά αριστερά» στην τελευταία φορά δικαιοσύνη
Η κυβέρνηση Κωνσταντοπούλου, που κάποτε διακήρυσσε την αδιαπραγμάτευτη υπεράσπιση των δικαιωμάτων, σήμερα σιωπά ή συγκαλύπτει. Το κράτος δείχνει το σκληρό του πρόσωπο απέναντι σε έναν πατέρα που διεκδικεί να μάθει πώς και γιατί σκοτώθηκε το παιδί του. Αυτό, όμως, δεν είναι κράτος δικαίου. Είναι κράτος συνενοχής.