Ενας άνθρωπος, με το σώμα του να καταρρέει και τη φωνή του να σβήνει, κατόρθωσε ό,τι δεν πέτυχαν μήνες κινητοποιήσεων, ανακοινώσεων και αντιπολιτευτικών πυρών: να ραγίσει τη βιτρίνα του “πανίσχυρου κράτους”.
Η απεργία πείνας που συγκλόνισε την Ελλάδα —και γονάτισε επικοινωνιακά την κυβέρνηση— εξελίχθηκε σε ηθικό δημοψήφισμα, με την κοινωνία να παρακολουθεί μια σύγκρουση που ξεπερνούσε το πρόσωπο και ακουμπούσε τον ίδιο τον πυρήνα της δημοκρατίας.Μέχρι χθες, η κυβέρνηση μιλούσε με βεβαιότητα για «τάξη και ασφάλεια». Σήμερα, βρίσκεται αντιμέτωπη με το απόλυτο παράδοξο: έναν άνθρωπο που δεν μιλά, δεν κινείται, δεν “εκβιάζει” — και όμως την νικά.
Η σιωπηλή μορφή του απεργού πείνας έγινε σύμβολο πολιτικής γύμνιας. Όσο εκείνος αδυνάτιζε, τόσο η ρητορική των κυβερνητικών στελεχών κατέρρεε.
Οι δηλώσεις περί “νόμου και τάξης” ηχούν πια κούφιες, τη στιγμή που η κοινή γνώμη βλέπει πως ο κρατικός μηχανισμός φτάνει στα όριά του απέναντι σε έναν άοπλο άνθρωπο με πίστη.
Στην πολιτική σκηνή της χώρας, όπου η δύναμη ταυτίζεται με την επιβολή, ο απεργός πείνας ανέτρεψε το νόημα της εξουσίας.
Εκεί όπου το κράτος απειλεί, εκείνος αντιστάθηκε με την αδυναμία του·
εκεί όπου οι υπουργοί επικαλούνται τη “νομιμότητα”, εκείνος επικαλέστηκε τη συνείδηση.
Και στο τέλος, το πολιτικό αφήγημα περί “ανελέητου κράτους δικαίου” κατέρρευσε με έναν ήχο που δεν έκανε θόρυβο — όπως πέφτει μια μάσκα.
Περά από τις πολιτικές αποχρώσεις, το γεγονός είναι αδιαμφισβήτητο: ένας άνθρωπος μετέτρεψε την προσωπική του δοκιμασία σε δημόσιο καθρέφτη.
Η κοινωνία είδε, για πρώτη φορά έπειτα από καιρό, το πρόσωπο ενός κράτους που δεν αντέχει να το κοιτούν στα μάτια.
Δεν είναι τυχαίο πως οι πλατείες, οι δρόμοι, τα κοινωνικά δίκτυα γέμισαν από τη φράση «Δεν μπορεί να πεθάνει».
Κι έτσι, χωρίς οδοφράγματα, χωρίς κόμματα, χωρίς συνθήματα, ο απεργός πείνας κέρδισε: όχι με τη δύναμη, αλλά με το δίκιο.
Όταν η κυβέρνηση χάνει απέναντι σε έναν άνθρωπο που δεν τρώει, δεν σημαίνει απλώς πολιτική ήττα.
Σημαίνει ότι κάτι θεμελιώδες έχει ραγίσει: το μονοπώλιο της ηθικής εξουσίας.
Κι αυτή είναι μια ήττα που ούτε τα non paper, ούτε τα δελτία των 8 μπορούν να διαχειριστούν.