Η υπόθεση του αμαρτωλού ακινήτου του Λευτέρη Αυγενάκη δεν λέει να κοπάσει — κι όσο περνούν οι μέρες, τόσο πιο ολοφάνερη γίνεται η αμηχανία και η προχειρότητα με την οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να τη “μαζέψει”.
Μετά την κατακραυγή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τον σάλο που προκάλεσαν οι αποκαλύψεις, ο πρώην υπουργός αθλητισμού αποφάσισε επιτέλους να “δώσει εξηγήσεις”. Και τι παρουσίασε; Ότι το ακίνητο αγοράστηκε από μια εταιρεία με το χαριτωμένο όνομα “Κορόμηλο Α.Ε.”.
Όμως, όσο πιο πολύ το ψάχνεις, τόσο πιο σάπιο φαίνεται το “κορόμηλο”.
Η εταιρεία, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, δεν έχει καμία δραστηριότητα, μηδενικό τζίρο, καμία οικονομική κίνηση και ανύπαρκτο ιστορικό έργου. Δηλαδή, μια εταιρεία–φάντασμα που εμφανίστηκε από το πουθενά για να αγοράσει ακίνητο αξίας εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ.
Αν αυτό δεν θυμίζει παλιό πολιτικό ρουσφέτι με καινούργιο όνομα, τότε τι άλλο μπορεί να είναι;
Ο Αυγενάκης προσπαθεί να το παρουσιάσει ως “νόμιμη συναλλαγή”, όμως η κοινή λογική λέει κάτι πολύ απλό:
Πώς μπορεί μια εταιρεία χωρίς οικονομική δραστηριότητα να αγοράζει περιουσίες;
Ποιοι κρύβονται πίσω από το εταιρικό σχήμα;
Και κυρίως, πόσο ακόμη θα υποτιμούν τη νοημοσύνη του κόσμου;
Αντί να απαντήσει ουσιαστικά, ο κ. Αυγενάκης καταφεύγει σε επικοινωνιακές ακροβασίες, ρίχνοντας στάχτη στα μάτια των πολιτών και σανό στους “ελαφρόμυαλους” Νεοδημοκράτες που προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους πως “όλα είναι καλά”.
Μόνο που αυτή τη φορά, ο κόσμος δεν “τρώει”.
Η κοινωνία βλέπει πίσω από τα παραμύθια, τα “κορόμηλα” και τα εταιρικά φαντάσματα.
Το ζήτημα δεν είναι πια μόνο πολιτικό — είναι ζήτημα ηθικής και διαφάνειας. Και όσο κι αν επιχειρούν να το υποβαθμίσουν, η οσμή σκανδάλου έχει ήδη πνίξει το αφήγημα της “αριστείας”.
Όταν βαφτίζεις “επένδυση” ένα κορόμηλο, στο τέλος μένεις μόνο με τα κουκούτσια