Με φόντο τη φλεγόμενη Μέση Ανατολή, ο Κυριάκος Μητσοτάκης εμφανίστηκε ξανά στο διεθνές προσκήνιο — αυτή τη φορά με μια συμβολική χειραψία με τον Λίβυο πρωθυπουργό Αλ Σάρα, που δεν πέρασε απαρατήρητη.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός, με ανάρτησή του στα κοινωνικά δίκτυα, χαρακτήρισε τη δήλωση της Χαμάς ως «σημαντικό βήμα προόδου», τονίζοντας ότι «οι όμηροι πρέπει να απελευθερωθούν αμέσως και οι εχθροπραξίες να σταματήσουν».
Η Αθήνα προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε διπλωματικούς ελιγμούς και σταθερές θέσεις υπέρ της ειρήνης — την ώρα που η εικόνα της χειραψίας Μητσοτάκη – Αλ Σάρα κάνει τον γύρο των διεθνών ΜΜΕ, υπενθυμίζοντας πως η εξωτερική πολιτική δεν γράφεται μόνο με δηλώσεις… αλλά και με βλέμματα.
Ο πρωθυπουργός, πάντα έτοιμος να σχολιάσει τις παγκόσμιες εξελίξεις σαν να βρίσκεται στο πάνελ του CNN, χαρακτήρισε τη δήλωση της Χαμάς «σημαντικό βήμα προόδου». Και, φυσικά, δεν παρέλειψε να προσθέσει την απαραίτητη δόση ηθικής ανωτερότητας: «Οι όμηροι πρέπει να απελευθερωθούν αμέσως».
Μέχρι εδώ όλα καλά — αν δεν υπήρχε εκείνη η χειραψία με τον Αλ Σάρα, τον άνθρωπο που εκπροσωπεί ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα καθεστώτα της περιοχής, λίγα λεπτά πριν τις δηλώσεις για “ειρήνη και σταθερότητα”.
Ένα στιγμιότυπο που θα μπορούσε να μπει απευθείας στη συλλογή “Διπλωματικές στιγμές αμηχανίας”, εκεί όπου η πραγματικότητα χαμογελάει ειρωνικά πίσω από τις κάμερες.
Γιατί, ναι μεν ο Μητσοτάκης μιλά για “διαρκή ειρήνη”, αλλά η εικόνα της θερμής χειραψίας του με τον Αλ Σάρα —τον ηγέτη που συνδέεται με σκοτεινά κεφάλαια της λιβυκής κρίσης— λέει μια πιο γήινη αλήθεια:
Ότι στην πολιτική, η ειρήνη είναι ωραία στα λόγια, αλλά οι χειραψίες γίνονται πάντα με εκείνους που έχουν συμφέρον να τις φωτογραφίσουν.
Η κυβέρνηση, φυσικά, έσπευσε να προβάλει τη συνάντηση ως “διπλωματική επιτυχία” και “γεφύρωση των μεσογειακών σχέσεων”.
Μόνο που σε αυτή τη “γέφυρα”, κανείς δεν είπε ποιος πληρώνει τα διόδια — ή ποιοι όμηροι, σε αυτήν την ιστορία, μένουν πραγματικά ελεύθεροι.
Γιατί, όσο ο πρωθυπουργός αναρτά δηλώσεις περί “σταθερότητας και ειρήνης”, η φωτογραφία της χειραψίας του με τον Αλ Σάρα υπενθυμίζει ότι η διεθνής πολιτική δεν είναι ποτέ ασπρόμαυρη — αλλά σίγουρα είναι καλοφωτισμένη.