Η Μεγαλόπολη ετοιμάζεται – ξανά – να «αναπνεύσει». Με νέο πακέτο 6,4 εκατομμυρίων ευρώ για έργα βιοκλιματικής αναβάθμισης και πολιτισμού, η Περιφέρεια Πελοποννήσου υπόσχεται μια «ζωντανή, ανθεκτική και ελκυστική» πόλη. Δρόμοι του Πολιτισμού, Info Points, πεζόδρομοι ήπιας κυκλοφορίας… όλα όσα φτιάχνουν τη βιτρίνα μιας ανάπτυξης που συχνά δεν προλαβαίνει να αγγίξει την ουσία.
Γιατί πίσω από τις προσκλήσεις, τις ΟΧΕ και τα δελτία Τύπου, η Μεγαλόπολη παραμένει μια πόλη που αναζητά τον λόγο ύπαρξής της μετά τον λιγνίτη. Επενδύσεις και εξαγγελίες πέφτουν σαν φθινοπωρινή βροχή πάνω σε μια γη που έχει στεγνώσει από ζωή, ανθρώπους και παραγωγή. Οι κάτοικοι φεύγουν, τα καταστήματα σβήνουν, κι όμως οι αριθμοί των προϋπολογισμών μεγαλώνουν — σαν να αρκεί το κόστος ενός έργου για να γεννήσει ελπίδα.
Η «βιώσιμη ανάπτυξη» ακούγεται όμορφα στα μικρόφωνα, αλλά συχνά μοιάζει περισσότερο με επίδεσμο σε μια πόλη που αιμορραγεί εσωτερικά. Τι αξία έχει ένας δρόμος «του Πολιτισμού» όταν οι δρόμοι της καθημερινότητας αδειάζουν; Τι σημαίνει «ενεργειακή αναβάθμιση» για μια κοινωνία που παλεύει απλώς να μην σβήσει το φως;
Ίσως, τελικά, η αληθινή ανάπλαση να μη βρίσκεται στις πλάκες, στα LED και στα φυτά χαμηλής κατανάλωσης νερού, αλλά σε εκείνους που χρειάζονται έναν λόγο για να μείνουν. Γιατί χωρίς ανθρώπους, ακόμη και η πιο «πράσινη» πόλη μένει γκρίζα.