Η Περιφέρεια Πελοποννήσου συμμετείχε —φυσικά με φανφάρες— στο 4ο Συνέδριο της Νομικής Βιβλιοθήκης, παρουσιάζοντας την “εντυπωσιακή” πορεία ψηφιοποίησης της διαχείρισης της ακίνητης περιουσίας της. Μίλησαν για νέα φιλοσοφία, για κοινωνικό αποτύπωμα, για ζωντανό οργανισμό∙ μόνο που στην πράξη, ο “οργανισμός” μοιάζει περισσότερο με… γραφειοκρατικό πτώμα.
Ο Αντιπεριφερειάρχης Χωρικού Σχεδιασμού κ. Σπύρος Τζινιέρης ανέλυσε, όπως ειπώθηκε, το περίπλοκο χαρτοφυλάκιο ακινήτων της Περιφέρειας, τις προκλήσεις, και τη “νέα ολιστική προσέγγιση”. Όλα ωραία στα λόγια. Μόνο που οι πολίτες της Πελοποννήσου ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει “ακίνητη περιουσία” της Περιφέρειας:
παλιά κτίρια, εγκαταλειμμένες δομές, νοικιασμένα γραφεία που δεν χρησιμοποιούνται, και μια χαοτική κατάσταση χωρίς καμία ουσιαστική αξιοποίηση.
Αντί να ακούσουμε για σχέδιο επαναχρησιμοποίησης, κοινωνική αξιοποίηση, ή έστω μείωση του κόστους για τους φορολογούμενους, είδαμε ένα ακόμα επικοινωνιακό αφήγημα περί “ψηφιακού μετασχηματισμού” — χωρίς καμία αναφορά στα πραγματικά προβλήματα.
Το ίδιο “παραμύθι” ξανά και ξανά:
λίγη τεχνολογία, λίγη βιτρίνα, και πολλή αυτοπροβολή.
Ο κ. Τζινιέρης και οι συνοδοιπόροι του μπορεί να παρουσιάζουν powerpoints για “ζωντανούς οργανισμούς”, όμως η αλήθεια είναι πως η δημόσια περιουσία στην Πελοπόννησο παραμένει στάσιμη, παρατημένη και σε πολλές περιπτώσεις ανεκμετάλλευτη.
Και κάπως έτσι, η Περιφέρεια εμφανίζεται “πρωτοπόρα” σε συνέδρια, αλλά ανύπαρκτη εκεί που μετράει πραγματικά: στον δρόμο, στα χωριά, στα παλιά ακίνητα που καταρρέουν.
Αν αυτή είναι η “ψηφιοποίηση”, τότε η πρόοδος περιορίζεται στο πώς φαίνονται τα πράγματα στις παρουσιάσεις, όχι στο πώς αλλάζουν στην πράξη.
Η πραγματική καινοτομία δεν είναι τα ψηφιακά αρχεία — είναι η πολιτική βούληση να καθαρίσεις το χάος. Και αυτή, δυστυχώς, δεν ανεβαίνει ποτέ στο βήμα των συνεδρίων.